يادمان قيصر امين‌پور به مناسبت سالگرد درگذشت اين شاعر در خانه‌ي شاعران ايران برگزار شد.

به گزارش ایسنا، در ابتداي اين مراسم، حاضران در جلسه شعرهايي از قيصر امين‌پور را با ياد او خواندند. در ادامه، ساعد باقري سخنش را با غزلي از شهريار آغاز كرد:‌ «دگر به پاي مه و مهر اگر جهان گرديم/ به صد چراغ نيابيم آن‌چه گم كرديم/ من از كجا و تو اي تندباد پيك اجل/ تو پاي كوه ز جا مي‌كني و ما گرديم... شايد بعد از اين ساليان، لازم باشد كه شكل يادمان‌هايي كه براي قيصر امين‌پور برگزار مي‌شود، از مراسم گرامي‌داشت و سوگواره به تحليل جدي شعرهاي او تغيير كند. شعر قيصر صرفا شعري براي عامه‌ي مردم نبود؛ يعني قيصر درصدد اين نبود كه شعري بگويد كه بر زبان مردم بيفتد، با اين حال شعر او هم قبول و تحسين خواص را در پي داشت و هم از اقبال عامه برخوردار شد.»

او اضافه كرد: ‌«قبلا هم در مصاحبه‌اي مقايسه‌اي بين شعر قيصر امين‌پور و سيد حسن حسيني كردم. بي آن‌كه قصد داشته باشم يكي را بر ديگري ترجيح بدهم، به نظرم شعر سيد، شعري خاص‌تر است. شعر سيد به نوعي شعر تنهايي انسان در جهان امروز و در مرتبه‌ي بالاتر، تنهايي شاعر در جهان امروز است. ارتباط با شعر امين‌پور وسعت گسترده‌تري دارد؛ اما شعر حسيني به خلوت انسان بخصوص كساني كه مواجهه‌ي جدي‌تري با شعر دارند، وارد مي‌شود و اثري تكان‌دهنده مي‌گذارد.»

در ادامه‌ي اين مراسم، سينا به‌منش شعرهايي را به قيصر امين‌پور تقديم كرد: «با تو به دنيا آمده بود/ كوچك/ براي همراهي‌ات/ دست كه بر شانه‌ات گذاشت/ ديگر براي خودش/ مرگي شده بود»

سهيل محمودي نيز دقايقي درباره‌ي شعر و زندگي قيصر امين‌پور سخن گفت: «من هم سفر شراب از زرد به سرخ/ يا همره آفتاب از زرد به سرخ/ يك روز به شوق هجرتي خواهم كرد/ چون هجرت آفتاب از زرد به سرخ. اين مكاشفه‌اي است كه قيصر در بيست و چند سالگي آن را درك كرده و آن رها كردن اين جهان خزان‌ديده است براي حركت به سوي جهاني صبحگاهي. واقعيت اين است كه قيصر به همان صميميتي كه در شعرهايش هست، زيست كرده. معمولا ما هماني كه نشان مي‌دهيم، نيستيم. در قيصر نوعي مراقبت و خويشتن‌داري بود كه به ابتذال نيانجاميد و اين نكته‌ي خيلي مهمي در شخصيت او بود. او در ضمن اين‌كه طوري زندگي مي‌كرد كه ديگران به راحتي با او ارتباط برقرار كنند، هرگز به ابتذال و فريب ديگران آلوده نشد. كارهاي قيصر هرگز براي خوشايند و به خاطر دلايل پشت پرده نبود. قيصر صادق، راست‌گفتار و راست‌کردار بود و اگر از من بپرسيد، اين جانمايه‌ي شاعري اوست.»

در ادامه، ساعد باقري شعري از قيصر امين‌پور را خواند: «اين پنجره اين باغ صدا را نفروشيد/ اين حنجره اين خاطره‌ها را نفروشيد/ در شهر شما باري اگر عشق‌فروشي‌ست/ هم غيرت آبادي ما را نفروشيد…»

محسن خاتمي نيز غزلي را که پس از مرگ قيصر سروده بود، به او تقديم کرد: «زمين را هم نمي‌خواهي زمان را هم نمي‌خواهي/ چه کردي با خودت جانا که جان را هم نمي‌خواهي/ مرا يوسف لقب کردند و يعقوبم تويي اي دوست/ همين پيراهن از من مانده آن را هم نمي‌خواهي…»

همچنين فاطمه راکعي دقايقي از شعر قيصر و ماحصل آشنايي سي‌ساله‌اش با او سخن گفت: «بعد از صحبت‌هاي آقاي باقري و آقاي محمودي، چيزي نگفته نمانده است. من براي آن‌که تأکيدي کرده باشم، چند جمله‌اي صحبت مي‌کنم. قيصر شعر خودش است. قيصر نهايت صميميت و صداقت را با خود، محيط پيرامون و تک تک انسان‌ها داشت و به معناي واقعي به فطرت الهي خود نزديک بود. من هميشه از اين‌که قيصر بدون مادر بزرگ شده بود، ناراحت بودم. اما اين فقدان به جاي اين‌که به او آسيب بزند، باعث رشد او شده بود. اين مسأله براي من هميشه پارادوکسيکال بوده و فکر مي‌کنم اخلاق قبل از آن‌که آموختني باشد، فطري ست. قيصر هميشه سعي مي‌کرد با ديگران رفتاري مادرانه داشته باشد. قيصر مجموعه‌اي بود که مي‌تواند براي نسل و انسان امروز الگو باشد. امروز هوا باراني است و من دوست دارم شعري از قيصر بخوانم: سر زد به دل دوباره غم کودکانه‌اي/ آهسته مي‌تراود از اين غم ترانه‌اي/ باران شبيه کودکي‌ام پشت شيشه‌هاست/ دارم هواي گريه خدا را بهانه‌اي…»

راکعي در ادامه درباره‌ي آخرين کتاب قيصر امين‌پور، «دستور زبان عشق»، گفت:‌ «اين کتاب که خيلي‌ها بي‌دليل انکارش مي‌کنند، علاوه بر تمام ويژگي‌هاي برجسته‌ي شعر قيصر در مجموعه‌هاي پيش‌تر، توجهي عميق را نسبت به درونيات انسان دارد.»

در اين مراسم همچنين افشين علا‌ء و بيوک ملکي خاطراتي از قيصر گفتند. مريم جعفري آذرماني نيز شعري را به قيصر تقديم کرد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

نويسنده : ADMIN | تاريخ : برچسب:بزرگداشت قيصر امين‌پور ,

| نوع مطلب : <-CategoryName-> |