سیاوش قمیشی به عنوان یک آهنگ ساز ،  سرشار از ایده

 

 

 

 

 

از تحول صحبت شد ، تحولی که با آلبوم نقاب آغاز گردید و توانست بازه طرفداران سیاوش را گسترش دهد . توجه به سبک ترنس و موسیقی الکترونیک و افزایش ریتم  جزو اصول اساسی سیاوش در این سالها می باشد . البته شواهد این تغییر پیشتر در آلبوم شکوفه های کویری مشاهده شده بود ، جایی که سیاوش در یکی از مصاحبه هایش بعد از انتشار آلبوم شکوفه های کویری می گوید :

 

 

 

 

 

"این آلبوم پر از عشق است و احساس ، ولی اینبار ریتم تندی هم دارد که کوشیده ام با کارهای قبلی ام متفاوت باشد ، با زمانه خود با سال 2000 هماهنگی و همخوانی داشته باشد ...."

 

 

 

 

 

 

به روز بودن یکی از دغدغه های همیشگی سیاوش و نقطه تمایز او با بسیاری از آهنگ سازان ایرانی داخل و خارج از کشور می باشد.  چنانچه نگاهی به هم نسلان سیاوش بیاندازیم مشاهده می کنیم اکثرا و به مرور زمان در تاریخ محو شده اند . گواه این ادعا نیز روی آوردن بزرگانی چون داریوش و ابی و دیگران به آهنگسازان جوان روزگار ما می باشد. در این شرایط سیاوش نتنها از زمانه خود عقب نمی ماند بلکه در بسیاری موارد نیز خط دهنده و صاحب ایده می باشد . آهنگ تصور کن و نظر اسفندیار منفردزاده در مورد این کار ، خود یک دلیل محکم است.

 

 

 

 

 

 

نقاب و بی سرزمین تر از باد به وضوح خط فکری جدید سیاوش را نشان می دادند ، سیاوش که بیشتر از کنسرت هایش باز خورد می گیرد ، گویی به این نیز راضی نمی شود و تغییر بیشتری را طلب می کند ، پس از انتشار آلبوم بی سرزمین تر از باد در مصاحبه ای اذعان می دارد :

 

 

 

 

 

 

"در کنسرت های اخیرم با توجه به عکس العمل و توجه و خواست مردم فهمیدم نسل تازه بدنبال ریتم و حرکت است ، به همین جهت در مسیر ریتم آهنگ "میلاد" پیش رفتم ، همه آلبوم بی سرزمین تر از باد پر از تحرک است ..."

 

 

 

 

 

 

علاقه سیری ناپذیر سیاوش به ریتم و تحرک سبب می شود دوران طلایی همکاری با  اروین خاچیکیان نیز به پایان رسد و این مسئولیت بزرگ بر عهده چند جوان جویای نام ! قرار گیرد . عدم تجربه تنظیم کنندگان و تاثیر کمپانی منتشر کننده اثر با در نظر گرفتن فوریت کنسرت های پیش رو ، همه و همه دست به دست هم داد تا آلبوم های غروب تا طلوع و روزهای بی خاطره نچندان مطلوب طرفداران واقع شوند . اینکه به عنوان مثال چرا تنظیم آلبوم نقاب به استیو مک کرام سپرده نشد و یا چرا تنظیم آلبوم روزهای بی خاطره به اروین خاچیکیان سپرده نشد جای بحث دارد . به طور خلاصه شکی نیست که رابطه آهنگ ساز و تنظیم کننده یک رابطه کاملا حرفه ای و دو طرفه می باشد و یک اثر هنری با نظر و تفاهم این دو به نتیجه می رسد. صد البته تنظیم کننده اثر، هرچه صاحب سبک تر و با تجربه تر باشد کمتر دخالت در کار خود را پذیرا است .   بارها پیش آمده تنظیم کننده و آهنگ ساز بر سر تنظیم یک اثر به نتیجه نرسیده اند . ما از سیاوش شنیده ایم که مک کرام دچار تکرار شده بود و نیاز به تغییر تنظیم کننده حس میشد. این را می توان از منظر دیگری نیز مورد توجه قرار داد ، اینکه درخواست سیاوش برای تغییرات شاید خارج از حدود اصول حرفه ای مک کرام بوده و او از این کار سر باز زده است . چرا که مک کرام نشان داده ذاتا به موسیقی کلاسیک و زنده علاقه مند است و حاضر نیست هر نوع کاری را انجام دهد . این موضوع دقیقا در مورد خاچیکیان نیز صادق است . بیاد داریم  او در مصاحبه ای ضمنی اشاره کرده بود که سیاوش از او تنظیم هایی می خواهد فوری و او برای تنظیم ها نیاز به زمان بیشتری داشته است و ترجیح داده این وظیفه را به عهده نگیرد. خلاصه داستان هرچه باشد اکنون رامون عبدیشو ، گیتاریست سابق گروه جا پای بزرگانی چون چشم آذر ، آندرانیک ، مک کرام و ... گذاشته بود .

 

 

 

 

 

 

 اکثر قریب به اتفاق طرفداران از این همکاری راضی نبودند ، شاید سیاوش درخواست طرفداران خود را شنیده بود ، شاید هم نه ! شاید در ادامه رویه مستقل خود تصمیم گرفته بود رامون را کنار بگذارد و به سمت تنظیم کننده داخلی روی آورد ، قبل از انتشار آلبوم رگبار سیاوش مصاحبه ای دارد ، او می گوید :

 

 

 

 

 

 

... بهترین مشخصه موسیقی داخلی که من میبینم ، تنظیم کننده ها هستند . آنها درصد بسیار خوبی از موسیقی ایران را اداره می کنند و از همه چشمگیر تر هستند . ایمان مطلقی را داریم ، معلوماتش به روز هست و کارش را خیلی خوب انجام می دهد ، فواد حجازی را داریم که خیلی خوب است ، دوستان دیگری هم هستند که کارشان را به گوش می شناسم ولی اسمشان را نمی شناسم ....

 

 

 

 

 

 

نام بردن از فواد حجازی امیدوار کننده بود ، همکاری سیاوش با یک تنظیم کننده صاحب سبک مثل فواد حجازی مطمئنا به یک اثر کلاسیک و ماندنی منتهی می شد ، اما متاسفانه امکان این همکاری پیش نیامد ، بعد ها سیروان خسروی کاندید تنظیم آلبوم بعدی سیاوش شد اما گویا سیاوش ابدا قابل پیش بینی نیست ! همکاری با سه تنظیم کننده جوان داخلی که اکثر فعالیتشان در سبک الکترونیک و موسیقی ترنس بود دوستداران سبک گذشته سیاوش را بکلی نا امید و گروه دیگری را شاد نمود .

 

 

 

 

 

 

آلبوم یادگاری مطمئنا در ادامه سیر تحول سیاوش است ، سیاوشی که بنا به دلایلی با طیف وسیعی از طرفداران خود کمتر در ارتباط است . خیلی خوشبینانه است اگر بگوییم این آلبوم جهت راضی نگه داشتن همه طرفداران سیاوش تهیه شده است . دو رمیکس ، تنظیم اکثرا الکترونیک و حضور بزرگان ترنس در تنظیم این آلبوم نشان می دهد این آلبوم طبیعتا باید بیشتر مطلوب طرفداران سبک جدید سیاوش باشد. بدون شک این آلبوم ریتمیک ترین آلبوم سیاوش طی دوران هنری ایشان می باشد البته اگر طلوع تا غروب را در نظر نگیریم .

 

 

 

 

 

 

در نگاه اول ویژگی هایی برای این آلبوم می توان در نظر گرفت. تعداد قطعات آلبوم از تعداد معمول آلبوم های سیاوش بیشتر است . البته این بدان معنی نیست که سیاوش پرکار شده است . در اوج دوران هنری سیاوش در دهه نود ، او به طور متوسط سالی یک آلبوم منتشر می نمود که کارهای ایشان برای سایر خوانندگان و بویژه نقش ایشان در تهیه دو آلبوم برای ابی را نیز باید به آن اضافه کنیم . البته این تعداد آهنگ در یک آلبوم در کارهای سیاوش خاص می باشد . نکته مهم دیگر مربوط به دست اندرکاران آلبوم است . در باب تنظیم کننده اسامی فراوانی طی سال های گذشته داشته ایم  اما معمولا هر آلبوم تنظیم کننده مربوط به خود را دارا بوده است .آلبوم های اول سیاوش تنوع تنظیم کننده دارا بود ، برای چندین سال استیو مک کرام یگانه انتخاب سیاوش بود و مدتی اروین خاچیکیان و تا قبل از این آلبوم رامون عبدیشو . اما هیچگاه سابقه حضور پنج تنظیم کننده در یک آلبوم را از سیاوش نداشتیم . مهمترین دلیل این امر را می توان در این نکته  دانست که سیاوش تلاش نموده این آلبوم را برای مجموعه طرفداران سبک قدیم و سبک جدید خود منتشر نماید . شاید تعداد بالای آهنگ های آلبوم را هم بتوان به این موضوع مربوط دانست.

 

 

 

 

 

 

مطمئنا نقد و بررسی آلبوم یادگاری فرصت بیشتری را می طلبد و به این زودی نمی توان در مورد آن نظر داد در ادامه سعی شده به صورت کلی تعدادی از قطعات این آلبوم مورد بررسی قرار گیرد .

 

 

 

 

 

 

بی خیال ...

 

 

 

 

 

 

بی خیال را می توان سیاوشی ترین کار سیاوش ! در این آلبوم دانست . حقیقتا مدت ها بود اینچنین ملودی محزون و سیاوشی! از سیاوش نشنیده بودیم . شاید بتوان شباهت هایی بین ملودی بی خیال و چه دردیست پیدا کرد .

 

 

 

 

 

 

 

 

این همان ملودی ناب سیاوش است که طرفدار سیاوش حتی اگر تا کنون آن را نشنیده باشد و برای بار اول و بدون کلام بدان گوش دهد بدون درنگ سیاوش را خالق آن خواهد دانست . ملودی که تنهایی غربت و غم همراه با امید را برای شنونده تداعی می کند. در حقیقت می توان بی خیال را ادای دین سیاوش یه طرفداران سبک قدیم خویش دانست .  در هنگام اجرای" ندونی بهتره ....."  سیاوش بسیار به مانند گذشته اجرا می کند . اما خب متاسفانه تنظیم نچندان مناسب ، ارزش کار را کمی پایین آورده است . در حقیقت بار اصلی آهنگ را شعر و ملودی به عهده دارند و تنظیم  یکنواخت  چیزی به ان اضافه نکرده است . شکی نیست به فرا خور ملودی و جنس کار  بهتر می بود  این آهنگ تماما زنده تنظیم می شد . همچنین استفاده از "درام" در این اثر کاملا حس می شود . شاید اگر سیاوش این کار را به تنظیم کننده ای از جنس کارهای قدیمی خود می سپرد این آهنگ بسیار قوی تر از این می شد .

 

 

 

 

 

 

 

 

بن بست ...

 

 

 

 

 

 

 

 

شاید بتوان موفق ترین تنظیم کننده آلبوم یادگاری را شخص خشایار احمدیه دانست . مطمئنا اگر آهنگ   "بی تو" و  " الکی" پیش از این منتشر نشده بود بیشتر از نام شیرزاد ، فولادی و میرزا نام ایشان بر زبان آورده میشد . مهمترین نقطه قوت ایشان هم همان تاکید بر استفاده از ساز زنده بخصوص برای آهنگ بی تو می باشد . تلفیق پیانو و ویلون سل ، بهترین تصمیم جهت برجسته سازی فضای عاشقانه این کار می باشد .  یکی دیگر از قطعاتی که خشایار احمدیه بخوبی از عهده تنظیم آن بر آمده است آهنگ بن بست است .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

قطعه بن بست در کنار بی خیال و یادگاری را می توان جزو بهترین کارهای این آلبوم دانست . بن بست در حقیقت جزو  کارهای خاص سیاوش می باشد  ، خاص از این جهت که سیاوش معمولا کارهایش شامل تکرار هایی می شود که  انتهای هر تکرار شامل یک نقطه اوج بوده و در انتهای اولین بخش ، موسیقی بدون کلام این دو بخش را به هم وصل می کند . سیاوش تعدادی کار دارد که شامل این نظم نمی شود . بن بست نیز اینگونه است ، گویی دل خواننده آنچنان پر است  که نمی خواهد سخن خویش را  قطع کند . شاید نمی خواد به معشوق اجازه دفاع بدهد و بلافاصله پس از آنکه نفسی تازه کرد حرف خود را ادامه میدهد . استفاده از گیتار الکترونیک و تاکید بر فضای اضطراب از ویژگی های این کار می باشد و نهایتا انتهای کار و اجرای خاص سیاوش!  در طول آهنگ  خواننده مدام در حال سرزنش خویش است و همه تقصیر ها رو به گردن می گیرد ،  اما به نظر نمی آید این حقیقت ماجرا باشد . فریاد انتها با آن لرزش خاصی که در صدای سیاوش طنین انداز شده است شاید نوعی اعتراض به معشوق باشد ، اینکه هرآنچه تا کنون گفته ام یک دروغ بیش نبوده است : من به بن بست رسیده ام و به دنبال راه فرارم از تو !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

می خواهم تاکید برروی اجرای انتهای کار داشته باشم ، سبک خاصی که مخصوص سیاوش است ، چیزی بین آواز و نعره ! تا پیش از این دو بار این نوع اجرا را از سیاوش شنیده بودیم ، هر دو نیز مربوط به آلبوم رگبار میشود. اولی آهنگ چوب خط " خط می کشم رو دیوار همیشه روزی یک بار..."  و دیگری دنبال خودت نگرد " صورتت برام نقابه ، خودتو نشون بده " ، این نوع اجرا در موسیقی بلوز و سبک های نشات گرفته از آن به وفور یافت می شود و اسوه این نوع اجرا هم  bb king می با شد  که به علت نبوغ خاص سیاوش و همچنین جنس صدای او ، توانسته آن را وارد موسیقی پاپ ایرانی کند .شاید این نوع اجرا در موسیقی پاپ ما معمول نباشد و یا حتی برای شنونده ایرانی آزار دهنده باشد  اما نمی توان انکار کرد که این سبک اجرا گاهی جهت بهتر رساندم مفهوم مناسب می باشد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

کلافه ....

 

 

 

 

 

 

 

 

اگر بخواهم نقد خود را کمی شخصی تر کنم ! باید بگویم چند کار از سیاوش می باشد که من هیچگاه آنها را کامل گوش نداده ام ، آلبوم غروب تا طلوع و آهنگ کلافه ! شاید این آهنگ نقطه اوج جدل طرفداران قدیمی و طرفداران جدید و طرفداران خیلی جدید سیاوش می باشد . همینجا لازم می دانم به این نکته اشاره کنم که گویی نسل جدیدی از طرفداران در حال شکل گیری هستند ، نسلی که نقاب و بی سرزمین تر از باد برایشان سبک قدیمی سیاوش می باشد !    آغاز کلافه بدون شک شنونده را به یاد یکی از خوانندگان داخلی می اندازد .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

کم پیش نیامده که سیاوش از این خواننده سخن گفته و حتی تمایل به اجرای کنسرت مشترک با ایشان نشان داده ، شکی نیست که این خواننده طرفداران زیادی بخصوص در میان نوجوانان دارد و این آهنگ که به نظر کاملا از فضای سیاوش قمیشی دور می باشد کمکی شایانی جهت افزایش طرفداران ایشان خواهد داشت . جالب اینجاست با یک نگاه گذرا در میان سایت های طرفدار سیاوش و نظرات داده شده ، مشاهده می شود افراد جدیدی به واسطه این اهنگ به وب های سیاوشی روی آورده اند که می توان پیش بینی کرد در رده سنی زیر  20سال قرار می گیرند . تقریبا همان تاثیری که میلاد در آلبوم نقاب به جای گذاشت. تنظیم خاص شیرزاد نیز  کمک شایانی به ایجاد این فضای تینیجری ! در آهنگ نموده ، فضایی که در کارهای خوانندگان بی نام و نشان داخلی به وفور نمایان است .

 

 

 

 

 

 

 

 

رگبار...

 

 

 

 

فرد میرزا تنظیم کننده معتبری است . البته اگر به اسم هایی که تا پیش از آلبوم روزهای بی خاطره افتخار همکاری با سیاوش را داشته اند نظری بیندازیم ، متوجه میشویم اگر هدف کار با افراد با تجربه  بوده است بهتر می بود بزرگانی مانند محمد مقدم ، فروتن ، اندرانیک ، خاچیکیان و بالاتر از همه اینها مک کرام بزرگ در نظر گرفته می شدند افرادی که فضای سیاوش را بهتر می شناختند . فرد میرزا این اواخر چند کار با منصور و معین داشته است. علاوه بر تخصصی که ایشان در استفاده از سازهای زنده دارند ، اکثرا در مارکت غربی و بخصوص موسیقی الکترونیک مشغول به فعالیت هستند .

 

 

 

 

 

 

 

 

آلبوم   one world one people   با همکاری Fred Mirza   ، سبک الکترونیک

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

در مورد آهنگ فرشته ملودی آنچنان رمقی ندارد و حس تکراری بودن را به شنونده منتقل می کند ، اینکه این آهنگ زیاد مورد توجه قرار نگرفته است به نظر نه به تنظیم بلکه به ملودی آن باز می گردد. اما آهنگ یادگاری حقیقتا کار قابل توجهی می باشد . مهمترین ویژگی این آهنگ صدای سیاوش در آن است . صدای سیاوش در این آهنگ شبیه کارهای قدیمی تر ایشان می باشد . به این قسمت توجه کنید :

 

 

 

 

 

 

 

 

باورم نمیشه اما ..... این تویی که داره میره

 

 

 

 

 

 

 

 

قدرت خاصی که در صدای سیاوش نهفته است و مدت ها بود آن رانشنیده بودیم اینجا شنیده می شود . ملودی ابتدای کار کمی شبیه به اهنگ "نامه" می باشد . فرد میرزا بخوبی از عهده تنظیم این کار برآمده . شنیده بودیم که ایشان در پیانو و کیبورد ، پرکاشن و درام و استفاده از سینتی سایزر تبحر دارند و خوشبختانه ایشان با استفاده مناسب  از درام در قسمت اوج آهنگ ، علاوه بر افزایش ضرباهنگ ، حس تاکید را به خوبی به شنونده منتقل می کند .  

 

 

 

 

 

 

 

 

سخن آخر ...

 

 

 

 

همانگونه که پیشتر گفته شد ، چنانچه آهنگ بی تو ، الکی و رمیکس هدیه تکراری نبودند این آلبوم شرایط مناسب تری از آنچه اکنون دارد می داشت . اما در کل اگر بنا را بر مقایسه بگذاریم می توان یادگاری را بالاتر از سه آلبوم قبلی و پایین تر از نقاب و بی سرزمین تر از باد دانست ، مشخص است که سیاوش تلاش کرده تعادلی بین سبک قدیم و جدید خود ایجاد کند، البته ایشان تا حدی در این کار موفق بودند و اگر بخواهیم سه آهنگ یادگاری ، بی خیال و بن بست را به عنوان کارهای شبیه به قدیم سیاوش در نظر بگیریم همچنان تا آن سیاوش ایده ال فاصله زیادی باقی است . مدتهاست که در محافل دوستان طرفدار سیاوش همچنان از کارهای حکایت ، فرنگیس ، تاک ، گل و تگرگ ، قصه امیر ، قاب شیشه ای ، گلای پونه ، بارون و ....به عنوان برترین های سیاوش  یاد میشود . یکی از مهمترین دلایل این امر اشتیاق عجیب سیاوش به سبک ترنس و موسیقی تماما الکترونیک می باشد . اگر منصفانه به این آلبوم نگاه بیاندازیم می توان گفت اشتیاق سیاوش به موسیقی الکترونیک نسبت به رگبار نتنها کم نشده بلکه بیشتر نیز شده است با این تفاوت که او اینبار تنظیم ها را به اشخاص متبحر این سبک سپرده است . نتیجه اینکه با آلبومی روبرو هستیم که در لحظه اول به علت ذات ریتمیکی که داراست هیجان خاصی را در شنونده ایجاد می کند اما پس از مدتی سایه  یکنواختی و تکرار را بر آلبوم می توان مشاهده نمود . آلبوم یادگاری در کل آلبوم خوبی است و مطمئنا در این آشفته بازار موسیقی ، نعمتی بزرگ برای طرفداران سیاوش خواهد بود .

 

 

منبع

نظرات شما عزیزان:

نويسنده : ADMIN | تاريخ : برچسب:نقد آلبوم ,یادگاری,سیاوش قمیشی,

| نوع مطلب : <-CategoryName-> |