کفش هایت را می شناسم

آنقدر که از انتهای هر خیابانی

همان مفهوم همیشگی باشد

آنقدر که چشمهایم را ببندم

و صدایت را

از صندلی های رو به رو حدس بزنم

یا

به احترام لبخند احتمالی ات

سکوت کنم

 

...

 

ساعت را بر می گردانم

زیر روزهای خوب خط می کشم

و دلتنگی ها را پر رنگ تر می کنم

تا همه ی خیابان ها

به این صندلی ختم شود

اما

همیشه چیزی برای از دست دادن هست

از عقربه ای که رو در رویم ایستاد

تا لبخندهای همیشگی ام

حتی دعاهایی

که از چند میلی متری خدا

سقوط کرد

 

...

 

چشم ها را باز می کنم

«خیابان ها به کفش های من ایمان آورده اند»

...

این شعر با سطر قبل تمام شد

بعد از این

برای من و صندلی ها و ساعت ها

فاتحه بخوان

 

 

مهسا زهیری

 

 

 

 

 

 

Create your flash banner online in 5 step

بامداد سیاه	21 دی 1389	9:11
سلام خواندمش خسته نباشین
[Web] -

م.راد (همیشه بیقرار)	20 دی 1389	18:55
سلام مهسای عزیز ِ شاعر خسته نباشی ... زیبا بود...
		[Web]

م.نهانی	20 دی 1389	18:18
درود. سپید خوبی از شما خواندم. البته قبلا در مجله ی رودکی این شعر رو خوانده بودم. مانا باشید.
[Web] -

 

نظرات شما عزیزان:

نويسنده : ADMIN | تاريخ : برچسب:مجله اتاقک,شعر,

| نوع مطلب : <-CategoryName-> |