من به بودن به حضور

در نگاه دو کبوتر به سکوت

و به گرمی دل خاک به هنگام  هماغوشی سرمای تنم

می گریم

من به هرزه سخنم و به مظلومی شعر

به خطای قلمم و  به بلوای دلم  

من به پرواز فروغ و  مردن به هبوط 

  و به خط خط فروغ

 و به بُهتی که پس از دیدن فردای حضور

من به خورشید وجود و به اَنْهارِ شعور

من به رسوایی دل 

وبه بی مهری شعرم، که نگفت من کیستم

من به بی عدلی یک دایره در ورطه ی هول

به برهنه سخنم

به تمامیِّ عِناد تو و آن مشق سیاه

 می گریم

من به خود خواهی باد و به طوفان وجود

و به صبحی که زند بانگْ خروس

که بدادم برسید

 مرگ من فاجعه ی مرغان است 

 من به اشعار فروغ به تمامی جدال شب و روز

که کند داد و هوار  ....آی بی عاطفه ها

وَهْمِ من خواب شماست

من به بطلان خودم، که به مرداب فنا افتادم

من به باور هایم ،و به رؤیا و قسم های دروغین دلم

می گریم

من به تقصیر خودم و به خندیدن نا مردی شب

 و به نامردمی کاغذ و باد

می گریم

می گریممممممممممممممممم

ژیلا راسخ

نظرات شما عزیزان:

محدثه

ساعت14:28---7 بهمن 1389

وای مرسی خانوم ژیلا

من عاشق فروغمممممممم
مرسییییی خیلی قشنگ بود

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

نويسنده : ژیلا راسخ | تاريخ : برچسب:مجله اتاقک,اشعار,

| نوع مطلب : <-CategoryName-> |